ماشین کاری و ساخت قطعات قالب در قالبسازی
ماشین کاری و ساخت قطعات قالب مهمترین بخش از ساخت قالب است.
آشنایی طراح قالب با روشهای ساخت و تولید و اطلاع از نحوه کار ماشینهای ابزار تاثیر فوق العادهای بر کیفیت طراحی قالب دارد.
شناختن انواع روشهای برادهبرداری سنتی و مدرن برای یک طراح ضروری است.
فرزکاری، تراشکاری، اسپارک، وایرکات، سنگ تخت و سنگ محور، از متداولترین روشهای براده برداری هستند که به شکل دستی و یا خودکار سی ان سی انجام میشوند.
به عنوان مثال میتوان به ماشینهای فرز که به دو شکل فرزهای منوال و یا سیانسی (CNC) و در انواع سه محور، چهار محور، و ۵ محور موجود هستند اشاره کرد.
سوراخ کاری در ساخت قالب یکی از عملیاتی است که به میزان فراوان استفاده میشود.
سوراخها با انواع دقتهایی که دارند روشهای مختلفی را برای ساخت میطلبند.
انواع روشهای سوراخ کاری از قبیل: سوراخ کاری با مته و دریل ستونی، سوراخکاری با مته به وسیله ماشین رادیال، سوراخکاری با فرز، و به وسیله هدبرینگ،
سوراخکاری به وسیله داخل تراشی قطعع با ماشین تراش، سوراخ کاری با سوپر دریل، سوراخ کاری با گان دریل یا دیپ دریلینگ که ماشینی به همین نام دارد،
و سوراخ کاری با وایر کات، همگی از انواع روشهای ممکن برای سوراخ کاری هستند که با توجه به دقت سوراخ و محل آن در قطعه کار استفاده میشوند.
همه این روشها در قالب سازی کاربرد دارند.
تسلط به انواع روشهای ساخت و تولید برای یک طراح و قالب ساز بسیار اهمیت دارد.
یکی دیگر از عملیات براده برداری که میتوان گفت مخصوص قالبهای تزریق پلاستیک است عملیات اسپارک نام دارد.
همچنین باید ذکر نماییم از بزرگترین نقاط ضعف ماشین کاری در ایران عدم اطلاع از تلورانسهای مناسب در ساخت قطعات و اجزای قالب عدم اطلاع از نحوه رسیدن به تلورانسهای مورد نظر در ماشین کاری و عدم اندازهگیری مستمر در حین ماشین کاری است.
عدم اطلاع از تلورانسها و انطباقات مناسب برای اجزای قالب که عمدتاً به عدم آگاهی طراحان قالب مربوط میشود از یک طرف و عدم اطلاع از ماشین کارها از نحوه دسترسی به تلورانسهای مورد نظر از طرف دیگر باعث شده است که قالبهای با دقت بالا و یا قالبهای با تعداد حفرههای زیاد در ایران امکان ساخت نداشته باشند.
بعلاوه عدم اندازهگیری مستمر در حین ماشین کاری و اعتماد ساده انگارانه به ماشین ابزارهای سیانسی باعث شده است که ماشین کارهای دقیق در قالب سازی ایران رواج پیدا نکند.